Sti Sta Stellenbosch

Vroeger was er het programma ´Het is hier fantastisch´ en men wat slaat dat goed op Stellenbosch en haar omgeving. Na de eerste week ondergedompeld te zijn geweest in het warme bad van Stellenbosch hebben ik mijn eerste echte weekend hier gehad.
Audaxia! Lau en Lucy waren al eerder naar de lokale markt gegaan, dus ik moest noodgedwongen zelf in onze linksrijdende blikkenbolide de weg op. Voor de mensen die mij kennen en die bij mij in de auto hebben gezeten weten dat ik geen gevaar ben voor anderen op de weg, maar vooral voor mijzelf. Jeetje, wat kan ik mijzelf toch gek draaien! Inbeeldend dat er toch echt iemand mij achtervolgt en twijfelend of ik de deuren wel driedubbel op slot heb gedaan, scheur ik in zijn 1 de weg op. Nadat de motor een paar keer afslaat en ik mijn ruitenwissers aanzet in plaats van mijn richtingaanwijzer zijn mijn blikkenwagen Mr. White en ik op de plaats van bestemming.

Woow! Wat een leuk lokaal gebeuren. Iedereen zit voor twaalven aan het bier en ook al ben ik niet vies van een goudgele rakker dat gaat mij allemaal wat ver. Na een goede kop koffie met Bakker en wat gebanjer langs alle tentjes met heerlijke dingetjes om te proeven strijken wij neer ergens in de schaduw. Niet omdat het nou zo warm, nee, Laurelle en ik heb de slechte gewoonte om na zo´n dag te veranderen in a little lobster.

Na heerlijke glazen wijn, lekker eten, fijne, mooie omgeving brengen Lucy en onze eigenste mr. White ons naar huis.
De volgende dag vertrekken we al snel naar Hermanus om te gaan whalewatchen, op zijn Nederlands: walvisspotten. Als whalewarriors zitten wij voorop op de boot. Niet zo maar een boot, maar een catamaran. De wind heeft besloten te draaien en al snel veranderd de rustige zee in een onstuimige oceaan. We zitten front row en binnen de kortste keren zijn we kletsnat van de golven en prikt het zilte water in onze ogen. Wat een lol!

En dan is het eindelijk zo ver…. Niet ver van mij zie ik het oog van een zoogdier dat meer weegt dan 10 afrikaanse olifanten. Het zijn bijna de dikke stadsduiven van Hermanus te noemen. Ons bootje lokte ze en ze spuiten en springen de lucht in. Jeetje wat een immens, gigantisch, reusachtig gevoel geeft het om deze beesten van zo dichtbij te zien.
Als een echte Japanner probeer ik elke vin die ook maar een beetje opdoemt uit de golven professioneel vast te leggen met de spiegelreflexcamera. Laurelle die normaal de foto’s maakt, is afgehaakt en is haar slokdarm aan het trainen om de boel binnen te houden. Terug aan de kust zijn we veranderd in verbrande zilte zeeuwse meisje met een beachlook waar je u tegen zegt. De rest van de dag wordt er uit gekeken over de strand en zee op het heerlijke terras van Dutchies.

Gelukkig houden we niet van luieren en staan we maandag samen met The Voice George Arrey, zie Youtube, bij het registreren van uitkeringen en kinderbijslagen voorlichting te geven over tuberculose. Al snel begint een oudere vrouw te vertellen over haar genezing van aids door God. De vrouwen waarvan meer dan de helft jonger dan ik knikken instemmend. De kinderen blijven ongestoord doorjammeren. Ik kan mijn oren niet geloven. Ongelofelijk, wat een leugens en mythen hier worden geloofd.

Terug op onze werkplek in Kayamandi raak ik met George in gesprek over de het ritueel van man worden en hoe ongelofelijk veel geld daarmee wordt verdiend. Besnijdenisbusiness. Mannen worden een aantal dagen de bossen ingestuurd, daar besneden en vervolgens moet er een gigantisch duur feest worden gegeven. Ondanks dat er jaarlijkse velen jonge mannen sterven aan de complicaties van deze rituele besnijdenissen, doet de regering hier niets aan. Het is een mannending, en over dit mannending wordt niet gesproken. Laat staan dat vrouwen zich met deze zaken rondom het zaakje daarbeneden mogen bemoeien.

De volgende dag gaan we naar het roemruchte Khayelitsha. Verborgen achter hekken en tralies hebben we een hilarische middag. We leren een groep met jonge vrouwen kennen die de workshop over diabetes volgen. Dezelfde leeftijd als ik, totaal ander leven dan ik. Toch merk je dat de grapjes over seks en het gegiechel wat dat met zich meebrengt overal hetzelfde is. Je bent toch allemaal een meisje. Er wordt gelachen, er worden educatieve spelletjes gespeeld en aan het eind, lekker Hollands, een boterham met pindakaas gegeten.

De volgende dag wordt ik wakker in de foetushouding. Met een zweethoofd, koppijn en buikkrampen waar menig Zwitsalbaby u tegen zegt, blijf ik thuis. En de dag daarna ook. Ziek zijn is al naar maar als je dan ook nog eens aan de andere kant van de wereld zit, ben je niet alleen ziek maar ook homesick. Even schiet het door mijn hoofd: waar ben ik aan begonnen? Gelukkig heb ik superfood Bakker bij die mij na goed gelul en wat enzymenprobiotica ? weer oplapt.

Terwijl ik dit typ zit ik aan heerlijk rooibostheetje in het cafe van het backpackersgebeuren waar wij logeren. Het personeel zijn onze vrienden geworden en de ruimte onze woonkamer. Iets waarvan ik zeker weet dat ik het ga missen, nu al, is de openheid waarmee mensen tegen elkaar aan ouwehoeren. Gewoon gezellig kletsen, een beetje praten en soms gaat het zelfs de diepte in. Hier betekent iemand aanspreken niet dat je iets nodig hebt van een ander behalve dan een gesprekspartner. Ze vinden het leuk om met ons Afrikaans, ook wel kitchendutch, te praten. Al worden we ook vaak aangezien als Heidi aus Tirol. Ach ja, jetzt geht loss und es lauft wel loss!