Over maar nog niet voorbij
Door: Juud
Blijf op de hoogte en volg Judith
20 Januari 2014 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Het is klaar. Het is over, maar nog niet voorbij. Dat zong Marco ooit. Deze zin heeft opeens bijzonder veel betrekking op mij eigen, zoals ze in Rotterdam zeggen. Na weken van observaties in de townships, gesprekken met health promoters en onderzoek naar alle ins en outs van monitoren en evalueren, is het einde inzicht gekomen. Met 100613 leestekens, 54 bladzijden en ontelbare uren is ons werkboek voor The Health Promoters dan eindelijk klaar. Ons ´kindje´ is genaamd MeSURE en zal met de ondertitel ´be sure when you measure´ door het leven gaan. En wat was het een bevalling! Maar het is nog niet klaar. Wil onze werkboekbaby geadopteerd worden in het gezin van Health Promoters dan zal ze goed geïntroduceerd moeten worden. Kortom, volgende week zal onze MeSURE eens stevig kennismaken met de health promoterfamilie tijdens onze presentatie.
Zoals je kan begrijpen, is het afronden van deze evaluatie-evangelie, uitgebreid gevierd. Met Lau, Mega Mama Bakker en moi vertrekken we naar de plek waar wij Einsteins het best op ons plek zijn: Stomme Jongen. Dit pittoreske plekje is even groot als mijn kleine studentenkamer, maar de ervaring is des te groter. Het avondeten is een soort belegde boterham met Stellenbosch finest things. Er wordt gesapt en gehapt en al snel zijn we aangekomen bij dessert. Normaal geeft het dessert mij het gevoel ‘save the best for last’. Helaas, in mijn gewoonte om nieuwe dingen te proberen, kies ik samen met Lau melktaart. En voor het eerst in mijn leven kan ik nu dus iets benoemen wat ik echt niet te hakken, beuken, vreten vind.
De druppels beginnen te vallen en we vinden binnen een plekje. De hele avond wordt er geleuterd over mannen, leuke mannen, oude mannen, jonge mannen, rugbymannen. Kortom, mannen in het algemeen. Nadat ik in mijn beste steenkolengruisturks aan de mannen aan de bar de liefde heb verklaard, is het tijd om te gaan.
De volgende ochtend zitten we met z’n drieen opgepropt in onze Mr. White om de Gonggrijpjes weer een bezoekje te brengen. Zoals altijd worden we ontvangen of Joke ons in geen tijden heeft gezien. Heerlijk! Maar vandaag zijn we er niet om te hangen. Nee, vandaag bewonderen we het fantastische toneelstuk ‘Thando’ van Rhodé Gonggrijp en haar klasgenoten gemaakt met de kids uit de townships. Thando, de liefde, speelt de hoofdrol en wordt door verschillende acteurs gespeeld. Er wordt gedanst en gezongen en al snel hoor ik een ontroerde zucht door het publiek gaan. Ik merk zelf ook dat het mij raakt. Het is alles bij elkaar. Het talent, aan het strand, onder de bomen, de muziek en het onderwerp.
Nadat iedereen uitgesnotterd is, vertrekt de handel naar het terras om te doen waar we goed in zijn. Keutelen, lachen, drinken, knabbelen, leuteren, meebrullen met het bandje en genieten. Er komt geen einde aan de heerlijkheid want we slapen bij deze abfabfam. Voor het eerst ben ik blij dat ik van die korte stalpootjes heb want de Zuid-Afrikaanse stapelbedjes zijn niet gemaakt voor de lange stelten van de Bakkers. De volgende ochtend schuiven we aan aan het ontbijt met iedereen en alles erop en eraan. En dan rol ik gelijk weer door naar de volgende familie: de Robbens.
Afgezet in Kaapstad heb ik de tijd om eens lekker alleen in zo’n hysterische touristenbus te gaan zitten. Opgewekt knal ik de oortjes in het contact en ja hoor een ware Eftelingstem spreekt mij toe over de historie van de Capetonians. Ik voel dat mijn voeten opgelucht ontspannen met het idee dat ze deze tour niet met de benenwagen hoeven te doen.
Met de rand in het voordeel en ook nog de driedubbele sale in het kledingrek, laat ik ook mijn gezicht nog even zien in the shopping mall, ook wel op z’n Hollands gezegd: winkelcentrum. Maar hier is niets Hollands aan. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, bestaat niet. Overal winkels. Het vinden van de toilet voelt dan ook als het vinden van de uitgang van een doolhof. Een ware opluchting.
Al snel zit ik met mijn geshopte kleren aan een heerlijk mojito met de Robbens: Bob en Chris. De start van een heerlijks hemels Hiltonweekend. Nadat ik op mijn beste Afrikaans ‘baie dankie, die kos was lekker’ eruit geknald heb, is het tijd om aan de waterpijp te gaan in het Hilton. Kijkend naar de sterren wordt er teruggedacht aan alle fabuleuze feesten die we hebben meegemaakt met deze familie. Oud & Nieuw vieren in Instanbul, 21 diner van Chris in Praag, het op de tafel springen en met z’n duftendas zwaaien van Jan tijdens PaDodag en de geweldige aanmoediging tijdens de Ringvaart, overgevlogen en wel.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt een luxe paardje ben, maar als ik zo lig in mijn Hilton hemelsbed tussen de goddelijke kussens en dekens, voel ik dat een Gooise kriebel van gewenning begin te krijgen. De volgende dag zitten we aan het executive breakfast en helaas zwaai ik Chris en Bob daarna uit want zij vliegen weer terug naar Europa.
In de taxi naar Camps Bay raak ik in gesprek met de Zimbabwaanse chauffeur over zijn leven hier als buitenlander. Het blijkt niet mee te vallen. Ondanks dat de werkmentaliteit van de omringende Afrikaanse landen aanzienlijk beter is dan die van Zuid-Afrika zelf, is het hier maar moeilijk aan de bak komen. Dit verhaal zal hij vast vaker tegen toeristen vertellen en als is er maar de helft van waar, de dikke fooi heeft hij te pakken.
Met mijn Ferrariwaardige blinkende en opgepoetste benenwagen flaneer ik langs het strand opzoek naar de Bakkers. Twee strandstoelen en twee boeken de lucht in. Ja, gevonden! De laatste Zuid-Afrikaanse avond van Marjan wordt gevierd bij Jan Cats. De volgende dag vertrekt ze helaas weer naar ons koude kikkerland. Bbrrr, maar wat was het gezellig!
Na al ons harde werk doen we dag erna onszelf spadagje cadeau. Heerlijk gemasseerd en volledig ontspannen ben ik inmiddels in slaap gevallen op de massagetafel. Ik denk bij mijzelf: Men, als ik later toch eens echt geld ga verdienen, dan begin ik elke dag met een massage.
Gescrubd, gelakt, geveild, gemasseerd en ontspannen laten we onze hersenen eens inspannen in het museum. Het South Africa Museum, een soort Naturalis, geeft prachtig de flora en de fauna weer van dit zuidelijk stukje Afrika. Wanneer ik Laurelle denk kwijt te zijn, vind ik haar vlakbij de uitgestorven dinosauriërs liggend en half slapend op een bankje. Ik kan het niet laten om te denken: de vermoeidos studentos, een veelvoorkomend omnivoor die door overmatige overmatige hersenactiviteit zichzelf heeft uitgeroeid.
De volgende dag vertrekken we naar het strand om de dag erna ook op het strand te gaan liggen, maar dan met pinguïns. Wat een leuke beesten! We belanden op een ministrandje dat werkelijk het kinderparadijs is aan het gegil en gekrijs te horen. Als het dan ook nog vloed wordt, is het tijd om de spullen te pakken en de poepluiers, kolvende moeders en striae achter ons te laten.
Volledig getand verschijnen we die vrijdag bij de eerste teammeeting van het jaar in Khayelitsha. De hele bups is aanwezig en na een halve dag skypen met Harold is alles besproken. We springen in de auto sjeezen naar Stellie om vervolgens weer lekker op het strand te gaan liggen. Wat hebben we toch een ontzettend zwaar leven! Om een beetje gezond te doen bestellen we die avond in een of andere artyfartytent wat ‘gezonde’ tapas. Even vergeten dat hier in Zuid-Afrika werkelijk alles wordt gefrituurd. Met een vette bek van mij en een opgezette buik van Lau proppen we ons weer in onze bolide richting huis.
Ja en dan is het tijd om eens flink te gaan snuffelen tussen de snuisterijen bij The Old Biscuit Mill. Beginnende ontwerpers, hipsters, houten zonnebrillen, biologisch eten en ambachtelijke snackjes en sapjes. Alles komt voorbij en ik kijk mijn ogen uit. Wat heerlijk!
Aangezien Lau nogal van de sapjes is rijden we naar Orchard on Long Street. Deze health en juice bar is opgericht door een model die helemaal in to the sapjes is. Ik zie Lau d’r ogen twinkelen: ahhhhh health heaven. Ik, daarentegen, krijg ook twinkels in mijn ogen omdat ik de baas van de tent zie. Ik moet een lach onderdrukken. Dit zogenaamde model is denk ik even groot als ik en tenzij hij shoots doet voor tuinkabouters geloof ik weinig van zijn modellencarrière . Over de drankjes heeft hij niet gelogen, die zijn heerlijk. Met een mix van biet, mint, gember en nog wat ander gezond spul kikker ik weer helemaal op om nog even langs Spier Market te wippen. Helaas het valt tegen en na een wijntje zijn Lau en ik dan ook weer snel vertrokken om heerlijk sushi te gaan eten.
En dan volledig uitgerust vertrekken we de volgende ochtend naar de Tafelberg om deze te gaan bewandelen. Na ja, bewandelen. Na een drie uur durende klim komen Lau en ik als twee knalrode uitgeknepen sponsjes aan. We begonnen optimistisch aan deze must-do, maar wat een takke eind. In militair tempo zijn we naar boven gegaan. Geen grappen onderweg, want dan zou Lau al haar spieren ontspannen en zou ze bovenop mij vallen, zo zegt ze. Maar we did it en ook de volgende dag geen spierpijn.
Hoewel, één spier begint een beetje te verkrampen en dat is mijn hart. Ik weet niet of het nou is omdat ik graag iedereen weer zie van mijn oude leventje of omdat ik weet dat ik dit nieuwe leventje achter moet laten.
Liefs,
Juud
Zoals je kan begrijpen, is het afronden van deze evaluatie-evangelie, uitgebreid gevierd. Met Lau, Mega Mama Bakker en moi vertrekken we naar de plek waar wij Einsteins het best op ons plek zijn: Stomme Jongen. Dit pittoreske plekje is even groot als mijn kleine studentenkamer, maar de ervaring is des te groter. Het avondeten is een soort belegde boterham met Stellenbosch finest things. Er wordt gesapt en gehapt en al snel zijn we aangekomen bij dessert. Normaal geeft het dessert mij het gevoel ‘save the best for last’. Helaas, in mijn gewoonte om nieuwe dingen te proberen, kies ik samen met Lau melktaart. En voor het eerst in mijn leven kan ik nu dus iets benoemen wat ik echt niet te hakken, beuken, vreten vind.
De druppels beginnen te vallen en we vinden binnen een plekje. De hele avond wordt er geleuterd over mannen, leuke mannen, oude mannen, jonge mannen, rugbymannen. Kortom, mannen in het algemeen. Nadat ik in mijn beste steenkolengruisturks aan de mannen aan de bar de liefde heb verklaard, is het tijd om te gaan.
De volgende ochtend zitten we met z’n drieen opgepropt in onze Mr. White om de Gonggrijpjes weer een bezoekje te brengen. Zoals altijd worden we ontvangen of Joke ons in geen tijden heeft gezien. Heerlijk! Maar vandaag zijn we er niet om te hangen. Nee, vandaag bewonderen we het fantastische toneelstuk ‘Thando’ van Rhodé Gonggrijp en haar klasgenoten gemaakt met de kids uit de townships. Thando, de liefde, speelt de hoofdrol en wordt door verschillende acteurs gespeeld. Er wordt gedanst en gezongen en al snel hoor ik een ontroerde zucht door het publiek gaan. Ik merk zelf ook dat het mij raakt. Het is alles bij elkaar. Het talent, aan het strand, onder de bomen, de muziek en het onderwerp.
Nadat iedereen uitgesnotterd is, vertrekt de handel naar het terras om te doen waar we goed in zijn. Keutelen, lachen, drinken, knabbelen, leuteren, meebrullen met het bandje en genieten. Er komt geen einde aan de heerlijkheid want we slapen bij deze abfabfam. Voor het eerst ben ik blij dat ik van die korte stalpootjes heb want de Zuid-Afrikaanse stapelbedjes zijn niet gemaakt voor de lange stelten van de Bakkers. De volgende ochtend schuiven we aan aan het ontbijt met iedereen en alles erop en eraan. En dan rol ik gelijk weer door naar de volgende familie: de Robbens.
Afgezet in Kaapstad heb ik de tijd om eens lekker alleen in zo’n hysterische touristenbus te gaan zitten. Opgewekt knal ik de oortjes in het contact en ja hoor een ware Eftelingstem spreekt mij toe over de historie van de Capetonians. Ik voel dat mijn voeten opgelucht ontspannen met het idee dat ze deze tour niet met de benenwagen hoeven te doen.
Met de rand in het voordeel en ook nog de driedubbele sale in het kledingrek, laat ik ook mijn gezicht nog even zien in the shopping mall, ook wel op z’n Hollands gezegd: winkelcentrum. Maar hier is niets Hollands aan. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, bestaat niet. Overal winkels. Het vinden van de toilet voelt dan ook als het vinden van de uitgang van een doolhof. Een ware opluchting.
Al snel zit ik met mijn geshopte kleren aan een heerlijk mojito met de Robbens: Bob en Chris. De start van een heerlijks hemels Hiltonweekend. Nadat ik op mijn beste Afrikaans ‘baie dankie, die kos was lekker’ eruit geknald heb, is het tijd om aan de waterpijp te gaan in het Hilton. Kijkend naar de sterren wordt er teruggedacht aan alle fabuleuze feesten die we hebben meegemaakt met deze familie. Oud & Nieuw vieren in Instanbul, 21 diner van Chris in Praag, het op de tafel springen en met z’n duftendas zwaaien van Jan tijdens PaDodag en de geweldige aanmoediging tijdens de Ringvaart, overgevlogen en wel.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt een luxe paardje ben, maar als ik zo lig in mijn Hilton hemelsbed tussen de goddelijke kussens en dekens, voel ik dat een Gooise kriebel van gewenning begin te krijgen. De volgende dag zitten we aan het executive breakfast en helaas zwaai ik Chris en Bob daarna uit want zij vliegen weer terug naar Europa.
In de taxi naar Camps Bay raak ik in gesprek met de Zimbabwaanse chauffeur over zijn leven hier als buitenlander. Het blijkt niet mee te vallen. Ondanks dat de werkmentaliteit van de omringende Afrikaanse landen aanzienlijk beter is dan die van Zuid-Afrika zelf, is het hier maar moeilijk aan de bak komen. Dit verhaal zal hij vast vaker tegen toeristen vertellen en als is er maar de helft van waar, de dikke fooi heeft hij te pakken.
Met mijn Ferrariwaardige blinkende en opgepoetste benenwagen flaneer ik langs het strand opzoek naar de Bakkers. Twee strandstoelen en twee boeken de lucht in. Ja, gevonden! De laatste Zuid-Afrikaanse avond van Marjan wordt gevierd bij Jan Cats. De volgende dag vertrekt ze helaas weer naar ons koude kikkerland. Bbrrr, maar wat was het gezellig!
Na al ons harde werk doen we dag erna onszelf spadagje cadeau. Heerlijk gemasseerd en volledig ontspannen ben ik inmiddels in slaap gevallen op de massagetafel. Ik denk bij mijzelf: Men, als ik later toch eens echt geld ga verdienen, dan begin ik elke dag met een massage.
Gescrubd, gelakt, geveild, gemasseerd en ontspannen laten we onze hersenen eens inspannen in het museum. Het South Africa Museum, een soort Naturalis, geeft prachtig de flora en de fauna weer van dit zuidelijk stukje Afrika. Wanneer ik Laurelle denk kwijt te zijn, vind ik haar vlakbij de uitgestorven dinosauriërs liggend en half slapend op een bankje. Ik kan het niet laten om te denken: de vermoeidos studentos, een veelvoorkomend omnivoor die door overmatige overmatige hersenactiviteit zichzelf heeft uitgeroeid.
De volgende dag vertrekken we naar het strand om de dag erna ook op het strand te gaan liggen, maar dan met pinguïns. Wat een leuke beesten! We belanden op een ministrandje dat werkelijk het kinderparadijs is aan het gegil en gekrijs te horen. Als het dan ook nog vloed wordt, is het tijd om de spullen te pakken en de poepluiers, kolvende moeders en striae achter ons te laten.
Volledig getand verschijnen we die vrijdag bij de eerste teammeeting van het jaar in Khayelitsha. De hele bups is aanwezig en na een halve dag skypen met Harold is alles besproken. We springen in de auto sjeezen naar Stellie om vervolgens weer lekker op het strand te gaan liggen. Wat hebben we toch een ontzettend zwaar leven! Om een beetje gezond te doen bestellen we die avond in een of andere artyfartytent wat ‘gezonde’ tapas. Even vergeten dat hier in Zuid-Afrika werkelijk alles wordt gefrituurd. Met een vette bek van mij en een opgezette buik van Lau proppen we ons weer in onze bolide richting huis.
Ja en dan is het tijd om eens flink te gaan snuffelen tussen de snuisterijen bij The Old Biscuit Mill. Beginnende ontwerpers, hipsters, houten zonnebrillen, biologisch eten en ambachtelijke snackjes en sapjes. Alles komt voorbij en ik kijk mijn ogen uit. Wat heerlijk!
Aangezien Lau nogal van de sapjes is rijden we naar Orchard on Long Street. Deze health en juice bar is opgericht door een model die helemaal in to the sapjes is. Ik zie Lau d’r ogen twinkelen: ahhhhh health heaven. Ik, daarentegen, krijg ook twinkels in mijn ogen omdat ik de baas van de tent zie. Ik moet een lach onderdrukken. Dit zogenaamde model is denk ik even groot als ik en tenzij hij shoots doet voor tuinkabouters geloof ik weinig van zijn modellencarrière . Over de drankjes heeft hij niet gelogen, die zijn heerlijk. Met een mix van biet, mint, gember en nog wat ander gezond spul kikker ik weer helemaal op om nog even langs Spier Market te wippen. Helaas het valt tegen en na een wijntje zijn Lau en ik dan ook weer snel vertrokken om heerlijk sushi te gaan eten.
En dan volledig uitgerust vertrekken we de volgende ochtend naar de Tafelberg om deze te gaan bewandelen. Na ja, bewandelen. Na een drie uur durende klim komen Lau en ik als twee knalrode uitgeknepen sponsjes aan. We begonnen optimistisch aan deze must-do, maar wat een takke eind. In militair tempo zijn we naar boven gegaan. Geen grappen onderweg, want dan zou Lau al haar spieren ontspannen en zou ze bovenop mij vallen, zo zegt ze. Maar we did it en ook de volgende dag geen spierpijn.
Hoewel, één spier begint een beetje te verkrampen en dat is mijn hart. Ik weet niet of het nou is omdat ik graag iedereen weer zie van mijn oude leventje of omdat ik weet dat ik dit nieuwe leventje achter moet laten.
Liefs,
Juud
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
