Wiwaworkshops, de Strandju(ud)ttern, Whitney Houst

Wat gaat de tijd hier snel! Daar waar de tijd in Rotterdam soms voorbij kruipt, vliegen hier de weken om alsof het niks is. Elke dag rijdt ik naar een tropisch klinkende township waarin de mensen in de diepe jungle van geweld,drank en armoede proberen te overleven. Ook al ben ik met mijn verlopen EHBO diploma van jaren geleden zeker geen Florence Nightingale, ik heb toch het idee dat wat ik hier doe een blijvend effect zal hebben.

Voor het maken van een monitoring and evaluation guidebook voor de workshops van de health promoters heb ik de afgelopen twee weken veel verschillende workshops bijgewoond. Van diabetes tot SHINE waarin vrouwen leren zichzelf te waarderen. Alle workshops worden gegeven door townshipbewoners die opgeleid zijn door de health promoters. Niet alleen worden de workshops op die manier aangeboden zo dat deze aansluit bij de Zuid-Afrikaanse normen en waarden, maar het brengt empowerment met zich mee op verschillende manieren. De mensen die de workshops bijwonen leren bewuste keuzes te maken in het omgaan met hun gezondheid. Daarnaast worden de vrouwelijke health promoters in hun kracht gezet doordat zij letterlijk en figuurlijk nu echt wat te vertellen hebben. Je moet je voorstellen dat Zuid- Afrika een land is waar mannen de dienst uitmaken. Ga dan maar eens als vrouw zeggen dat mannen een condoom om moeten doen.

Wat heb ik vaak het idee dat ik mij druk maak over zaken die er hier totaal niet toe doen. Jonge vrouwen van mijn leeftijd baren kinderen, weten niet wie de vader is, moeten de drank van hun vader verstoppen en ik maak mij druk over het feit of mijn ov-vergoeding is gestort. Een vergoeding waar hier menig gezin niet van zou durven dromen.

De afgelopen week heb ik veel bijzondere momenten meegemaakt. Ook al versta ik geen Khosa, tijdens de workshop SHINE voelde ik de pijn van de vrouwen in het prachtige gezang. Oerstemmen die door merg en been gaan! Naast therapeutisch zingen wordt er ook psychologisch gevlochten. En natuurlijk wilde ik ook weleens zo’n Zuid-Afrikaanse coupe. Er werd getrokken en geplukt en nadat de bossen met blonde plukken op de grond lagen, was het dan eindelijk zover. Mijn haar was te zacht en als een echte softe kalkoen werd ik dan ook door giechelende meiden uitgelachen. Ach ja, dat heb ik ook weer gedaan.

Een paar dagen later zat ik vervolgens bij Mamakopo aan tafel in Langa om een workshop bij te wonen over roken, drugs en drank. De heilige drie eenheid van de grote zonden van de townships. Na een partijtje voetbal met de jonge gasten van de workshops raakte ik aan de praten met James. Hij legde uit dat het gebruik van crystal meth in Langa gebruikt wordt alsof het sigaretje is. De jongens met wie ik gezellig aan het voetballen ben, althans een poging tot, blijken lang niet zo lief als er uit zien. Mamakopo legt uit dat deze jongens veelal in de gevangenis hebben gezeten voor verkrachting, misbruik en geweldpleging. Gelukkig heeft zij humor als geen ander en al snel trekken wij twee vuvuzela’s uit de kast. In haar geval extra bijzonder, aangezien zij net uit de kast is gekomen en het maar wat graag aan mensen laten weten! Wat heb ik een respect voor deze vrouw om zich met deze jongens. Opeens moet ik denken aan mijn eigen moeder die zich ook met zoveel energie en creativiteit inzet in de gevangenis.

Gelukkig worden de heimweegedachten aan mijn warme familie in dat koude kikkerland al snel vervangen door de geur van de zee, de warmte van de zon en de knipogende miljonairs in Ferrari’s in Camps Bay. Daar waar Laurelle gelijk plat ligt in de zon en de komende tijd niet van plan is te bewegen struin ik het strand af naar schatten. Als een echte dingenzoeker, de Strandju(ud)tter, vind ik de mooiste schelpen, koraal, roggeneieren, zee-egels. Hmmm wat is het hier heerlijk rustig. Natuurlijk ben ik ook weer vergeten om mij nog een keer in te smeren en verander ik langzaam in zilt, zanderig, zuurstokje.

Op de terugweg wordt onze grote vrindin, Whitney, aangezet. Door het optrekken van onze Mr. White, onze blikken bak, hapert de cd als nooit te voren. En ook al komen wij niet tot ons eigen ‘one moment in time’, dat mag de pret niet drukken. Eindelijk krijgen deze twee bleekscheten een poepiebruine kleur! Nog heftig nazingend van Ai alwees lof joe parkeren we Mr. White en staan we te popelen om Babseflapser ook dit prachtige land te laten zien.

Nadat Babs een nacht heeft moeten kamperen op Heathrow is ze dan eindelijk onderweg naar ZuperZuid-Afrika. Natuurlijk moet ik weer als bij All need is Love de hele ontmoeting filmen. Filmtechnisch kan Spielberg niet tegen mij op en ook Robbert ten Brink.. Eat your heart out! Niet te vergeten worden mijn rijskills ook nog even getest door een slaapdronken Afrikaanse kalkoen die de behoefte heeft om over te steken net terwijl ik langs zoef. Met piepende banden en een stuur dat ik naar rechts gooi beginnen we deze reis naar Kaapstad Airport weer als een helse rit.

Na klotsende oksels en zwetende handje van zowel de bestuurder als de bijrijder halen we die Babs op en binnen no time lurken wij alweer in het heerlijke zonnetje aan Stellenbosch serum op de lokale markt.

Ik zou nog zolang kunnen doortikken over mijn avonturen hier, maar het is veel te zonde om met dit stralende zomerweer binnen te zitten. Geniet van het krabben, de erwtensoep en de nietrijdende treinen, dan drink ik er eentje op jullie!

Ek hou julle op die hoogte