Beter te laat dan helemaal niet

Ondanks de viering van de geboorte van het kindje en het hele vreetfestijn wat daar omheen is georganiseerd om tot bezinning te komen dat meer dan de helft van de wereld in honger leeft, heb ik zo hard gewerkt dat mijn calvinistische arbeidsethos gereduceerd is tot lullig 9 tot 5 mentaliteitje. Een burnoutje zou ik niet willen zeggen, maar OUT het huis om in de zon te gaan BURNen is daarom niet eens zo’n slecht plan.

Met onze donkerwitte lijven besluiten we dan ook om onze toekomstige geldschieters te spotten in Camps Bay. Ja het is zien en gezien worden! Normaal is dat ook niet zo’n probleem, maar het zand heeft een verbandje gesloten met de wind en binnen een ogenblik ontstaat er letterlijk en figuurlijk een arena van zandkorrels die wervelend prikt in mijn ogen.

Omdat we het lekkere scrubben van het strand niet willen vervangen door het zandstralen strijken deze twee onderzoekers van ongein neer op een terrasje. Nadat er allerlei P-tjes, het koosnaampje voor Porsche van Lau, zijn gespot en ik eindelijk een beetje een gevoel krijg voor mooie auto’s, komt er iemand langs een witte legging. Jazeker, een witte legging. Nou wil ik niet de glitterglamourmoderelnicht uithangen, maar een witte legging. Kijk het is dat het winter is en dat ik de putten in de billen van deze vrouw met deze synthetische witte stof erover heen gedrapeerd mij deed denken aan een Oostenrijks ski-oord waar Julie Andrews uitbarst in The hills are alive van The Sound of Music, maar anders….

Een middag lang wordt alles en iedereen van top tot teen bekeken en niet altijd op een positieve manier. Als de plaatsvervangende Geer en Goor wordt er koffiegeleut en koffieverneukt (koffie drinken en alles van top tot teen afkraken). En dan is het tijd om met gierende banden naar huis te gaan. In de auto bedenk ik mij opeens: wat zouden die mensen denken die langs ons zijn gelopen? Vast iets aardigs hoop ik, maar reflecterend op mijn eigen praatje, weet ik wel beter: een onderzoekende idealistische semi-vakantieganger die ervaring in het buitenland wilt opdoen, niet té hard wilt werken, de wereld wilt redden en terug wilt komen naar Nederland met het idee ’ik heb de wereld een stukje beter gemaakt’. Kwakzalver.

Na een week van detox zonder iets waar ook maar een beetje ine in zit, begint Lau aan twee straffe koffietjes. Binnen no-time is de relaxte Lau veranderd in een doorgesnoven pillenslikkende stuiterbal. In ons appartementje wordt geijsbeerd alsof het de Noordpool is en de pupillen van Lau beslaan inmiddels haar hele oogballen. Terwijl ik rustig aan het indommelen ben en langzaam naar mijn eigen stamkroeg Cafe Bedstee vertrek, staat onze Hakkebarrie nog flink te hossen op een overdosis cafeïne. Wanneer ik die ochtend even wakker word, ontvang ik een doodvermoeid appje van Lau. ‘Ik ga nu slapen. Proberen te slapen. Wil je een beetje stil doen morgen’. Heftig, een nacht niet slapen van de cafeïnetrip aka twee kopjes koffie. Wat zijn we toch rock-n-roll denk ik als ik burgerlijk aan het snelwandelen ben.

We werken nog even en dan hijsen we ons in onze NYE-kostuumpjes om te gaan happen en sappen bij de Gonggrijpjes in Hermanus. Samen met de fam en de toneelaanhang die een voorstelling maakt met de kinderen uit lokale township genieten we van een kerstwaardig avondmaal. Met de heer des huizes Just op de hoek en Joke als vliegende keep om alles draaiende te houden, genieten we van de laatste dag van 2013.

Al snel dient zich er een tropische verrassing aan. De marimbaband is gearriveerd en hoe. Het exotische klankboord, ook wel de manager, hangt professioneel onder de bar, maar dat mag de pret niet drukken. Binnen enkele seconden beginnen mijn tenen te wiebelen en wiegen mijn heupen van de ene naar de andere kant. Samen met Lau en de Gonggrijpjes slaan we aan het dansen tussen de gerechten door. Niet alleen wij hebben de smaak te pakken, maar alle stamgasten die bij Dutchies dineren hebben de voetjes van de vloer. Ik ben helemaal happy en het is nog niet eens het nieuwe jaar. Zo hoort Oud en Nieuw te zijn. Dansen op slippers, warmte en met onbekenden zwieren bij de zee.

Al snel raak ik aan de praat met Leen en zijn partner. Al 42 jaar bij elkaar en al 14 jaar overwinterend in Zuid-Afrika. Twee heerlijke hopa’s (homo opa’s). ‘Jeetje meid, wat kan jij lekker dansen! Het is dat ik een nieuwe heup moet, maar anders waren we gaan salsadansen.’ Na wat flauwe grappen over ‘horizontaal salsadansen’ giert deze Joop Braakhekke avant la lettre het uit. Ik trek hem het podiumpje op onder het motto: die nieuwe heup moet je toch! En ja hoor, er begint zowaar een rijtje van bejaarden te ontstaan die ook even de heupjes los willen gooien. ‘Lieve Juud, jij moet hier nooit meer weggaan. Je hoort hier.’ Leen gilt van de zijkant dat ik toch wel echt zwart ben van binnen.

Inmiddels worden Europese operasongs gecombineerd met Afrikaanse trommels. Twee werelden komen samen. Ook de eerst voorbijgaande voetgangers blijven nu staan om van ons te genieten. Het terras wordt te klein en de straat is nu the place to be. Zwart, wit, oud, jong, rijk, arm, vrijgezel of burgerlijk getrouwd. Alles danst op straat.

Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en plof neer op de stoelen van ons New Years Eve Dinner. Als snel komen vrienden van Joke er gezellig bij zitten. Harry en Stijn, ook twee levensgenieters die Zuid Afrika niet meer zullen verlaten. Even een stukje geschiedenis van Harry en Stijn. Harry is een succesvolle reclameman van in 60 die liefde gevonden heeft in Zuid-frika en die voor de lol kunst verzamelt. Stijn is die liefde van Harry, was ooit zijn masseur en geniet van zijn 30e levensjaar. Liefde kent geen leeftijd.

Ik vertel Harry over mijn moeder, De Gaudi van Hellevoetsluis, en hij lijkt bijzonder geïnteresseerd. We spreken over zijn leven hier en mijn leven daar. Helaas zijn ze gevlogen nog voordat ik iets van contactgegevens heb kunnen uitwisselen. Ach, wie had gedacht dat ik mijn telefoonnummer had willen geven aan een grijze 60-er waarvan ik weet dat hij liever bananen dan pruimen in de fruitschaal heeft liggen.

De volgende dag worden Lau en ik wakker in de jaren ´80 rode stapelbedjes van het tuinhuisje met een ietwat droge mond. Een sloot water wordt naar binnen gegooid en de bende van ellende rolt naar la Villa Gonggrijp om alle peopletjes onder hun steen vandaan te krijgen.
Nadat iedereen drie dubbel is gezoend rijden deze roadies het hele eind naar Stellie weer terug. Er wordt nog wel even een tussenstop gemaakt bij het tankstation om letterlijk en figuurlijk nog even bij te tanken. Met onze eigen loodvrije benzine, Cola Light, komen we weer op gang en dat moet ook wel want de volgende dag komt Mama Bakker aan op Cape Town Airport.

We vliegen over de snelweg en staan ruim op tijd bij de ´arrivals´ met onze meeneemkoffie in ons hand. Want als ze toch eens als eerste door die deuren zou komen… Nadat we een half uur superalert zijn geweest bij de passagiers van het verkeerde vliegtuig komt la Bakker als een ware hinde door de deuren getrippeld. Ik, als de Spielberg in spe, film deze Hello Goodbye ontmoeting alsof het Titanic is.

De dagen die daarop volgen zijn gevuld met flesjes met detoxsap, sushi, wijntjes, cappuchinootjes, Smelly Moes, fotoshoot voor Mega Rimpie, verhalen van Joke en Marjan uit de oude doos, we zijn met zes peopletjes, hermanusch depressief van Lau, gieren, brullen, gepraat over kak, getik op de laptop om het never ending werkboek af te maken, eindeloze koppen rooibos en de ik-heb-geen-zin- maar- ik-doe- het-toch-hardlooprondje.

Na Oud en Nieuw rammen we de laatste stukken van het boek in elkaar en vertalen we het ook nog eens naar de wereldtaal Engels. Dus vandaar dat deze blog van vorige week deze week komt.
Alle brave lezertjes van mijn verhalen, maak er een amicaal, betoverend, corrigerend, duizelend, emotioneel, fris, gek, heerlijk, ideaal, joelend, keihard, liefdevol, magisch, nieuw, orgastisch, prachtig, quasi, raar, sexy, trouw, uitbundig, verliefd, waardevol, Xhosa, yolo en zinderend 2014 toe. Kortom, ik gun je het hele alfabet in 2014