Nog maar een maandje...
Door: Juud
Blijf op de hoogte en volg Judith
30 December 2013 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Heb je dat ook weleens dat je in een stad bent waar je niet woont en dat je toch iemand de weg weet te wijzen? Nou, dat heb ik dus deze week gehad in Stellenbosch, Zuidelijk Afrika, waar ik als lange termijn toerist eendagsplezierreizigers naar de tourist information heb kunnen navigeren. Tja, zover ben je dan na twee maanden dat je andere Afrikaners de weg wijst en met een simpele Afrikaanse
´ja (spreek uit: jóa) straight on and than to the right, brew als een tomtom een familie naar de gewenste plek leidt. Bestemming bereikt!
Je zou misschien denken dat dit het hoogtepunt van mijn week is geweest, maar ondanks het heftig getik op mijn pimpelpaarse pauperlaptop om een weergaloos werkboek in elkaar te draaien, heb ik zowaar ook nog wat van de buitenwereld gezien.
De dagen voor kerst rommelen we wat aan omdat wij weten wat er voor de deur staat: kerst vieren met een adoptie-stand-in-surrogaatkerstfamilie. Lau vertrekt naar de ‘Dutchies’ Gonggrijpjes in Hermanus waar Joke als de gezelligste Speedy Gonzales deze heerlijk Hollandse tent runt en ik heb te maken met de Robbens. Maar voordat dat allemaal plaatsvindt, wordt er eerst nog eens goed geproost op de geboorte van kindje Jezus. In ons eigen pittoreske ‘Stellie’ weet de ober water in wijn te veranderen. Helaas niet andersom, anders hadden we ons de volgende dag vast wat beter gevoeld.
Na wat schamele sushi, emo-geleuter en een shocking chocoladebaksteen als toetje voor mij, is het tijd om naar ons eigen kribbetje te gaan. Zonder de drie wijzen, maar sjokkend als twee ezeltjes komen we aan in BEDlehem, althans… Lau gaat nog even facetimen met de fam en smeert nog even twee ‘geknakte’ witte boterhammen met vijgenjam.
De volgende dag staat de wekker op 6.30, net als mijn gezicht. Ik klus snel een ontbijt, gooi een sloot water in mijn gezicht en mond en we zijn ready-to-go. Als een ware chauffeur weet mij Lau mij af te zetten bij het Total Tank Station. Mensen zullen we gedacht hebben: twee Hollandse partyhardies die in de vroege ochtend hebben afgesproken bij een tankstation…. Hoeren of drugsdealers. Maar nee, Juud mag deze twee dagen gezellig op pad met de leukste kerstpleegfamilie: de Robbens!
In een grote witte bus begint de Robbens plus one Roadtrip. Nu weet ik dat vier kinderen al boven het standaard van 2.4 is, maar deze bus is gemaakt voor alle Robbens plus aanhang en schoonouders. Als zijnde supersterren liggen we languit op de stoelen in de touringcar en doen we ons schoonheidsslaapje. Met wat gesnurk van achter en kramp in mijn nek van een rare houding wordt ik dan eindelijk wakker. We zijn er! WOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOW! Nou is kerst vieren met de kerstboom, de cadeautjes, heel familie lang, eten, vreten en schrans leuk, maar dit wel echt fan-tas-tish.
In het prachtige resort kijk ik uit over de Afrikaanse natuur waarvan ik weet dat daar The Big Five te zien is. Jan, Sjoukje, Chris, Ellen en ik, de andere Big Five, vallen al snel aan op het heerlijke buffet. Na wat scrambled egg, bacon en een sloot koffie vertrekken de Drie Musketiers: Jan, Chris en Ellen naar de paarden. Ik kruip samen met Sjoukje aka Mama Robben in de jeep. Men, wat is het genieten om samen met de mama Chris te zitten. Enthousiast maakt ze van alle kanten foto’s. De dieren kunnen niet ontsnappen aan de vliegensvlugge lens van la Robben. Nou, het is dat ik weet dat mijn moeder thuis in Hellevoetsluis zit, maar als ik het geluid van het fototoestel zo achter elkaar hoor klikken zou ik bijna zeggen dat het mijn eigen moedertje zou zijn .
Het wordt een spelletje om de beesten als eerste te spotten en met man en zonen die in Tsjechië jagen moet ik zeggen dat ook Sjoukje de dieren zo in het vizier heeft. We passeren buffels, nijlpaarden, neushoorns, zebra’s, struisvogels, olifanten en noem maar op! En dan.. dan komen we bij een afgesloten gedeelte van het park. De beveiligde hekken gaan open en binnen no-time zijn de eerste leeuwen gespot. Niet op een afstandje zoals je het graag hebt, maar heel dicht bij de jeep. Nog geen drie meter van mij vandaan ligt een leeuw met zijn harem aan leeuwinnen te genieten van het zonnetje. Het is een beetje zoals bij menige yuppentent: het is zien en gezien worden. Deze Simba Sr. wappert nog even zijn lange mat naar achter waarop de vrouwtjes hem liefkozend strelen. Jeetje, het lijkt een avond een Bikini wel! Vooral nu de leeuw er met een ander wijfje vandoor gaat. Bij deze is het bewezen: het is de natuur.
Nadat de beestbende is gespot en de Drie Musketiers heelhuids zijn gearriveerd, is het tijd om terug te toeren naar Cape Town. Weer volledig vol van indrukken val ik in slaap. Zoevend rijdt het busje door de woeste natuur van Zuid-Afrika. Bergen, wijngaarden en lege vlaktes komen langs. Met Mama Robben achter het stuur en Jan als TomTom is er zeker geen bloed aan de muur. The White Weagon gaat als een dolle in zijn 2 de berg op en binnen no time zijn we dan ook gearriveerd bij het gezellige bed&breakfast waar de Robbens logeren.
Na wat getuur naar het prachtige uitzicht over Kaapstad en haar haven spring ik mijn bikini om samen met de vrouwelijke tak van de Robbens een duik te nemen in het water. Nadat er teveel flauwe grappen gemaakt zijn over de ‘zwembadzuiger’ en er jaloersmakende zon- en zwembadfoto’s zijn gemaakt, is het tijd om ons op te frissen. Nadat alle lijven gehuld zijn in bodylotion en er een kerstjurkje over gedrapeerd is, is het tijd voor een toost van Jan. Als aanloop worden de meest heerschende verhalen uit Jans jc verteld om na een paar glazen te eindigen met een proost op Afrika.
Gelukkig is de taxi op tijd gebeld en komt deze voor z’n Afrikaans stipt op tijd aan. Kortom, drie kwartier te laat. De hele sjikkiemikkiemeuk zit in de auto en al snel zitten we aan een heerlijk voorgerecht in het beste steakrestaurant van Zuid-Afrika, als ik Tschus mag geloven. Met Jans verhalen over zijn HR-manager als zijn rechterhand maken dat ik het helemaal naar mijn zin heb. Wat houd ik toch van deze familie! Je hebt echt het gevoel dat je erbij hoort, wat heerlijk.
Al tien keer hebben ze afgewezen dat ik ergens voor betaal en de Robbens kennende had ik niet anders verwacht. Gelukkig heb ik voor deze heerlijke kerstadoptiefamilie de kerstvrouw uitgehangen. Nadat de halve Big Five is opgegeten vertrekken we als uitbuikende nijlpaardjes naar bed.
En ja hoor de wekker staan op 6.30. Tuuuuuuuuuuutuuuuuuuuutuuuuuuut, het is tijd om naar Robben Island te gaan. Al slaperig en gapend stapt de boel in The White Weagon on lekker Hollands te vroeg bij de pont te zijn. De pont is stipt Zuid-Afrikaans op tijd. Kortom, 45 minuten te laat.
Maar dan, dan arriveren we bij de plek waar Nelson Mandela omgeven daar zee jaren in gevangenschap gezeten heeft.
Een oudgevangene leidt ons rond en ondanks dat ik nog steeds niet gewend ben aan het ‘kitchen english’ van de Afrikanen voel ik aan alles wat deze man zegt en uitstraalt dat dit geen tropisch resort is geweest. Lopend langs ‘de cel van Nel’ denk ik aan het idee dat dit eiland weleens de tastbare metafoor zou kunnen zijn voor de apartheid. Opgesloten op een plek die geleidt wordt door blanken. De donkere bevolking hebben toen de boot gemist die de blanken wel gepakt hebben. En de brug tussen wit en zwart moet nog steeds geslagen worden. Genoeg met de metaforen.
Met een rommelende maag en met een neus die Vervellia begint te heten, gaat het pontje weer terug naar het vrije Kaapstad, zonder hekken en zonder muren. Wanneer de buikjes gevuld zijn, is het langzaam tijd om mij klaar te maken voor mijn home alone christmas in Stellenbosch.
Op het vliegveld neem ik afscheid van deze heerlijke familie, maar gelukkig heeft Bob, de oudste zoon, mijn plaats alweer vervangen. Met alle dikke zoenen, knuffels en lieve woorden onder mijn arm stap ik naar de uitgang. Ik durf niet om te kijken omdat ik weet dat ik ze ga missen, die Robbens.
Gelukkig weet ik mijzelf in Stellie te verblijden met een McChristmas met een vleugje heimwee. Nadat ik net als Bridget Jones keihard heb meegebruld met ‘Can’t live if living is without you’ rol ik mijn bedje in. Nachtelijk gezelschap is leuk, maar deze kan ik wel vermoorden. Dus dat heb ik ook gedaan. Als een ware Bug Buster mep ik als een dolle om mij heen en jawel .. BAM. Het gezoem is over en het wordt opeens muisstil.
De volgende twee dagen zit ik als een workaholic als een malle typen om weer verder te gaan aan ons werkboek. Met slechts een enkele caffeinestop wordt er getikt op mijn luie langzame laptopje.
Ook als Lau terugkomt zien de dagen er een beetje hetzelfde uit: opstaan, sporten, douchen, werken, eten, werken, eten, filmpje en slapen. Klinkt saai, maar is heerlijk relax, chill en rustgevend.
Nu deze week nog overleven. Dat wordt iets minder rustgevend met Oud en Nieuw haha
Iedereen alvast een heerlijk nog beter 2014! Maak er wat moois van!
´ja (spreek uit: jóa) straight on and than to the right, brew als een tomtom een familie naar de gewenste plek leidt. Bestemming bereikt!
Je zou misschien denken dat dit het hoogtepunt van mijn week is geweest, maar ondanks het heftig getik op mijn pimpelpaarse pauperlaptop om een weergaloos werkboek in elkaar te draaien, heb ik zowaar ook nog wat van de buitenwereld gezien.
De dagen voor kerst rommelen we wat aan omdat wij weten wat er voor de deur staat: kerst vieren met een adoptie-stand-in-surrogaatkerstfamilie. Lau vertrekt naar de ‘Dutchies’ Gonggrijpjes in Hermanus waar Joke als de gezelligste Speedy Gonzales deze heerlijk Hollandse tent runt en ik heb te maken met de Robbens. Maar voordat dat allemaal plaatsvindt, wordt er eerst nog eens goed geproost op de geboorte van kindje Jezus. In ons eigen pittoreske ‘Stellie’ weet de ober water in wijn te veranderen. Helaas niet andersom, anders hadden we ons de volgende dag vast wat beter gevoeld.
Na wat schamele sushi, emo-geleuter en een shocking chocoladebaksteen als toetje voor mij, is het tijd om naar ons eigen kribbetje te gaan. Zonder de drie wijzen, maar sjokkend als twee ezeltjes komen we aan in BEDlehem, althans… Lau gaat nog even facetimen met de fam en smeert nog even twee ‘geknakte’ witte boterhammen met vijgenjam.
De volgende dag staat de wekker op 6.30, net als mijn gezicht. Ik klus snel een ontbijt, gooi een sloot water in mijn gezicht en mond en we zijn ready-to-go. Als een ware chauffeur weet mij Lau mij af te zetten bij het Total Tank Station. Mensen zullen we gedacht hebben: twee Hollandse partyhardies die in de vroege ochtend hebben afgesproken bij een tankstation…. Hoeren of drugsdealers. Maar nee, Juud mag deze twee dagen gezellig op pad met de leukste kerstpleegfamilie: de Robbens!
In een grote witte bus begint de Robbens plus one Roadtrip. Nu weet ik dat vier kinderen al boven het standaard van 2.4 is, maar deze bus is gemaakt voor alle Robbens plus aanhang en schoonouders. Als zijnde supersterren liggen we languit op de stoelen in de touringcar en doen we ons schoonheidsslaapje. Met wat gesnurk van achter en kramp in mijn nek van een rare houding wordt ik dan eindelijk wakker. We zijn er! WOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOW! Nou is kerst vieren met de kerstboom, de cadeautjes, heel familie lang, eten, vreten en schrans leuk, maar dit wel echt fan-tas-tish.
In het prachtige resort kijk ik uit over de Afrikaanse natuur waarvan ik weet dat daar The Big Five te zien is. Jan, Sjoukje, Chris, Ellen en ik, de andere Big Five, vallen al snel aan op het heerlijke buffet. Na wat scrambled egg, bacon en een sloot koffie vertrekken de Drie Musketiers: Jan, Chris en Ellen naar de paarden. Ik kruip samen met Sjoukje aka Mama Robben in de jeep. Men, wat is het genieten om samen met de mama Chris te zitten. Enthousiast maakt ze van alle kanten foto’s. De dieren kunnen niet ontsnappen aan de vliegensvlugge lens van la Robben. Nou, het is dat ik weet dat mijn moeder thuis in Hellevoetsluis zit, maar als ik het geluid van het fototoestel zo achter elkaar hoor klikken zou ik bijna zeggen dat het mijn eigen moedertje zou zijn .
Het wordt een spelletje om de beesten als eerste te spotten en met man en zonen die in Tsjechië jagen moet ik zeggen dat ook Sjoukje de dieren zo in het vizier heeft. We passeren buffels, nijlpaarden, neushoorns, zebra’s, struisvogels, olifanten en noem maar op! En dan.. dan komen we bij een afgesloten gedeelte van het park. De beveiligde hekken gaan open en binnen no-time zijn de eerste leeuwen gespot. Niet op een afstandje zoals je het graag hebt, maar heel dicht bij de jeep. Nog geen drie meter van mij vandaan ligt een leeuw met zijn harem aan leeuwinnen te genieten van het zonnetje. Het is een beetje zoals bij menige yuppentent: het is zien en gezien worden. Deze Simba Sr. wappert nog even zijn lange mat naar achter waarop de vrouwtjes hem liefkozend strelen. Jeetje, het lijkt een avond een Bikini wel! Vooral nu de leeuw er met een ander wijfje vandoor gaat. Bij deze is het bewezen: het is de natuur.
Nadat de beestbende is gespot en de Drie Musketiers heelhuids zijn gearriveerd, is het tijd om terug te toeren naar Cape Town. Weer volledig vol van indrukken val ik in slaap. Zoevend rijdt het busje door de woeste natuur van Zuid-Afrika. Bergen, wijngaarden en lege vlaktes komen langs. Met Mama Robben achter het stuur en Jan als TomTom is er zeker geen bloed aan de muur. The White Weagon gaat als een dolle in zijn 2 de berg op en binnen no time zijn we dan ook gearriveerd bij het gezellige bed&breakfast waar de Robbens logeren.
Na wat getuur naar het prachtige uitzicht over Kaapstad en haar haven spring ik mijn bikini om samen met de vrouwelijke tak van de Robbens een duik te nemen in het water. Nadat er teveel flauwe grappen gemaakt zijn over de ‘zwembadzuiger’ en er jaloersmakende zon- en zwembadfoto’s zijn gemaakt, is het tijd om ons op te frissen. Nadat alle lijven gehuld zijn in bodylotion en er een kerstjurkje over gedrapeerd is, is het tijd voor een toost van Jan. Als aanloop worden de meest heerschende verhalen uit Jans jc verteld om na een paar glazen te eindigen met een proost op Afrika.
Gelukkig is de taxi op tijd gebeld en komt deze voor z’n Afrikaans stipt op tijd aan. Kortom, drie kwartier te laat. De hele sjikkiemikkiemeuk zit in de auto en al snel zitten we aan een heerlijk voorgerecht in het beste steakrestaurant van Zuid-Afrika, als ik Tschus mag geloven. Met Jans verhalen over zijn HR-manager als zijn rechterhand maken dat ik het helemaal naar mijn zin heb. Wat houd ik toch van deze familie! Je hebt echt het gevoel dat je erbij hoort, wat heerlijk.
Al tien keer hebben ze afgewezen dat ik ergens voor betaal en de Robbens kennende had ik niet anders verwacht. Gelukkig heb ik voor deze heerlijke kerstadoptiefamilie de kerstvrouw uitgehangen. Nadat de halve Big Five is opgegeten vertrekken we als uitbuikende nijlpaardjes naar bed.
En ja hoor de wekker staan op 6.30. Tuuuuuuuuuuutuuuuuuuuutuuuuuuut, het is tijd om naar Robben Island te gaan. Al slaperig en gapend stapt de boel in The White Weagon on lekker Hollands te vroeg bij de pont te zijn. De pont is stipt Zuid-Afrikaans op tijd. Kortom, 45 minuten te laat.
Maar dan, dan arriveren we bij de plek waar Nelson Mandela omgeven daar zee jaren in gevangenschap gezeten heeft.
Een oudgevangene leidt ons rond en ondanks dat ik nog steeds niet gewend ben aan het ‘kitchen english’ van de Afrikanen voel ik aan alles wat deze man zegt en uitstraalt dat dit geen tropisch resort is geweest. Lopend langs ‘de cel van Nel’ denk ik aan het idee dat dit eiland weleens de tastbare metafoor zou kunnen zijn voor de apartheid. Opgesloten op een plek die geleidt wordt door blanken. De donkere bevolking hebben toen de boot gemist die de blanken wel gepakt hebben. En de brug tussen wit en zwart moet nog steeds geslagen worden. Genoeg met de metaforen.
Met een rommelende maag en met een neus die Vervellia begint te heten, gaat het pontje weer terug naar het vrije Kaapstad, zonder hekken en zonder muren. Wanneer de buikjes gevuld zijn, is het langzaam tijd om mij klaar te maken voor mijn home alone christmas in Stellenbosch.
Op het vliegveld neem ik afscheid van deze heerlijke familie, maar gelukkig heeft Bob, de oudste zoon, mijn plaats alweer vervangen. Met alle dikke zoenen, knuffels en lieve woorden onder mijn arm stap ik naar de uitgang. Ik durf niet om te kijken omdat ik weet dat ik ze ga missen, die Robbens.
Gelukkig weet ik mijzelf in Stellie te verblijden met een McChristmas met een vleugje heimwee. Nadat ik net als Bridget Jones keihard heb meegebruld met ‘Can’t live if living is without you’ rol ik mijn bedje in. Nachtelijk gezelschap is leuk, maar deze kan ik wel vermoorden. Dus dat heb ik ook gedaan. Als een ware Bug Buster mep ik als een dolle om mij heen en jawel .. BAM. Het gezoem is over en het wordt opeens muisstil.
De volgende twee dagen zit ik als een workaholic als een malle typen om weer verder te gaan aan ons werkboek. Met slechts een enkele caffeinestop wordt er getikt op mijn luie langzame laptopje.
Ook als Lau terugkomt zien de dagen er een beetje hetzelfde uit: opstaan, sporten, douchen, werken, eten, werken, eten, filmpje en slapen. Klinkt saai, maar is heerlijk relax, chill en rustgevend.
Nu deze week nog overleven. Dat wordt iets minder rustgevend met Oud en Nieuw haha
Iedereen alvast een heerlijk nog beter 2014! Maak er wat moois van!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
