Van Mandela tot zweetband
Door: Juud
Blijf op de hoogte en volg Judith
16 December 2013 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Gelukkig zijn wij nog steeds wel op tijd voor ons wekelijkse werkoverleg. Zo ook deze maandag. Samen met Anouk en Svenna, twee geneeskundestudenten uit Maastricht, beginnen we met een rondje ‘wat heb jij deze week gedaan?’ Via Skype luistert Harold mee en worden problemen en oplossingen besproken. Het blijft bijzonder hoe een Nederlands/Amerikaanse man die aan de andere kant van de wereld zit deze mensen zo aan zich weet te binden. Niet voor niets wordt Harold dan ook Tata, papa en doctor H genoemd.
Als HRM-er zie ik dan ook wat een goede ‘leider’, een rolmodel, een voorbeeld, met mensen kan doen. Ze zijn overtuigd, gepassioneerd en sommige stijgen boven zichzelf uit. Waren wij nukkige Nederlanders, maar wat losser dan konden wij ons soms meer laten meeslepen door de overtuigingskracht en enthousiasme van een ander. Ach ja, zolang ikzelf maar een stukje Afrika meeneem naar mijn eigen Nederland.
De volgende dag gaat mijn wekker om 6.50 en met vermoeide ogen, een slaaphoofd en woelhaar trek ik mijn hardloopschoenen aan en spring ik in mijn work-out-fit. Met muziekje aan en zweetband op mijn hoofd ben ik klaar om te gaan. Wie had dat gedacht! Ik met de eeuwige smoesjes ben elke dag aan het hardlopen en ik vind het nog leuk ook. ‘Mijn knieën zijn bestwel zwak. Door mijn astma krijg ik het snel benauwd. Ik ben gewoon geen loper.’ Het is allemaal verleden tijd. Nou, moet ik zeggen dat het ook niet bepaald een ramp is om hier hard te lopen. Overal groen, mooi beekje, prachtig uitzicht en een heerlijk ochtendzonnetje.
Ook maar daarna is het tijd om aan de slag te gaan. De hele dag houd ik mij bezig met vragen als: hoe stel je eigenlijk vragen over kennis, houding en gedrag en krijg je met die vragen wel een antwoord dat betrouwbaar en valide is? Kortom, daar heb ik even de tijd voor genomen. Toch moet ik even een moment vrijmaken voor de opdracht van mijn woensdagavondcollege dat ik via Skype volg: transitiemanagement. Nadat er 200 bladzijden aan honourswaardige documenten zijn samengevat over dit specifieke onderwerp is er in mijn hersenen ook een transitie aan de gang. Hoe kun je als overheid in hemelsnaam weten welke overgangen en veranderingen er gaan plaatsvinden en hoe weet je dat je de juiste maatschappelijke ontwikkelingen stimuleert? Breinbrekend. En omdat ik weet dat mijn hersens anders overuren draaien zet ik de boel op non-actief. De deken van de wetenschap wordt afgegooid en ik verdwijn onder mijn dekbed van dromen.
Ooeeeee en dat is het zover. De flying Dutch girls en het team van The Health Promoters vertrekken naar de Memorial van Madiba in het Cape Town Stadion. Daar waar Nederland van Spanje won tijdens WK, wordt nu een groot verlies geleden. Utata Madiba. In plaats van dat het een stijve bedoeling is, wordt zijn leven gevierd met muziek, speeches, drinken, eten en snoep. Wij als representatives van Harold Robles zitten in de business lounge. Na ja, na flink onderhandeld te hebben en Lau het woord te laten doen, is iedereen binnen. Wooooooooow, zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Met een front row uitzicht op het podium worden wij op ons wenken bediend. Letterlijk. Gelukkig is het hele team er en wordt ik af en toe door Xolisw aan getikt dat er een BA-er naast mij staat, een Bekende Afrikaan.
Naarmate de show van 7 uur lang verder gaat, wordt er steeds meer muziek gespeeld. Van de Zuid-Afrikaanse Il Divo die The Circle of Life zingt tot het meisje van de jeugdraad van Kaapstad die met een zelfde bevlogenheid spreekt als Mandela.
Terwijl ik dit schrijf krijg ik een brok in mijn keel. Wat is het bijzonder dat ik hierbij aanwezig ben geweest. Het raakt mij als ik zie dat in dat stadion dat gebeurd waar Nelson Mandela voor gevochten heeft. Zwart en wit herenigen. En ik hoor nu mensen denken: het zal wel. Toch is het zo. Aan het eind van de avond staat iedereen op de stoelen wordt er een lange slang van glow-in-the-darkarmbandjes gemaakt die als een rode draad door het publiek gaat. Jong, oud, man, vrouw, zwart, wit. Iedereen haakt in. Prachtig!
De volgende dag zijn we al vroeg uit de veren om een monitoring and evaluation-workshop bij te wonen van het Africa centre. Dit centrum is gespecialiseerd in HIV en aids management en is verbonden aan de universiteit van Stellenbosch. Marc Myburgh, de m&e-manager, weet als geen ander te vertellen over indicatoren, causale verbanden, variabelen en nog meer m&e-magie. It’s a kind of magic als je weet hoe het werkt.
Na een hele dag pennen en snel actief denken, iets wat mijn tempo dulo hersentjes niet meer aangewend zijn, heb ik zo mijn eigen indicatoren die aangeven dat het tijd is om te gaan slapen. Prikkende ogen, het vele gapen staan in causaal verband met een enerverende dag. Nog voor ik mijn conceptueel model van ‘moe zijn’ heb opgesteld, val ik in een diepe africoma.
Ondanks mijn zware oogleden die volgende ga ik een poging doen om wat minder zwaarlijvig te worden. Hup, pyjamaatje uit en sportpakje aan. Als een volleerd jogger vlieg ik de bocht om en ook al is het een klein rondje ik ren hem uit als een ware marathonatleet. Volg je hart, want dat klopt, zeggen veel mensen. Inmiddels kan ik ook zeggen dat niet alleen mijn hart, maar ook mijn hoofd klopt. Bonkend, zwetend en wel. Van een elegant rennende reetje ben ik veranderd in een zwetend, zuchtend, roodhoofdig, stampend nijlpaard. Jeetje, wat geeft sporten je een goed gevoel, maar men wat wordt je er lelijk van.
Na het dagelijkse sportuurtje springen Lau en ik in de auto voor het laatste werkoverleg. Voor de verandering zijn we te laat, maar zoals al eerder gezegd, begint alles als de tijd daar is. De rest komt ook op z’n dooie gemakje binnen zeilen behalve Anouk en Svenna, die nog oud-Hollands te vroeg zijn. Dat leren ze vanzelf wel af.
Na 1,5 uur is het zover en is iedereen binnen gedruppeld. Eindelijk kan de hysterisch rode kleurstofrode taart van de Nederlandse Anouk en Svenna worden aangebroken en worden zij voorzien van hun Afrikaanse naam. O ja, dat was ik helemaal vergeten te vertellen. Ik, Judith Anna Helena Bisscheroux, heb een vierde naam gekregen: Nwabisa. Dit betekent zoiets als ‘degene die ons aan het lachen maakt.’ Laten we het hopen.
Nadat iedereen zijn of haar caloriebom naar binnen gebeukt heeft, vertrekken the Fantastic Four, Lau, Anouk, Svenna en ik, naar Jaco Oldendaal. Jaco zit in ‘tax’, is de chairman van The Health Promoters en een speelt een belangrijke rol in BEE, black economic empowerment. Volledig in de airconditioning en met een goede kop koffie bespreken wij onze projecten. Net als Harold, geeft hij ons het gevoel dat dat wat wij hier doen een verschil gaat maken. Nee, geen Maria Theresa, maar een stapje verder. Hoe meer ik met het project bezig ben, hoe meer het gevoel een feit wordt. We laten hier straks niet alleen een document achter, maar ook kennis.
Na deze meeting vertrekken wij naar Kaapstad om onze verrassing op te halen. Ja, ik hoor jullie denken: wat zou dat nou zijn? Helaas, dat kan ik niet zeggen, maar ik zal mijn ouders gerust stellen. Nee, we hebben geen tropische mannelijke verrassing in lendendoekje besteld en ook geen geadoptereerd chocolodebruin schatje. O ja, en we nemen ook geen zwerfkatten mee naar huis. Dus wat is die verrassing dan. Dat is voor jullie een vraag en voor mij een weet.
Op zaterdag hangen we lekker rond in huis en keuvelen en fröbelen wij wat af nadat wij alle hoeken van Stellenbosch by night hebben gezien. Helaas zit het weer niet echt mee en gaat het plan om de Tafelberg op te klimmen niet door. Dus fröbelen en keuvelen wij die zondag lekker door. Wat is het toch heerlijk dat als je drie maanden ergens bent niet alle toeristische trekpleisters, lokale hoogtepunten en bewaarde schatten in een week gepropt hoeven te worden. Je kunt echt ergens de tijd voor nemen. En het komt als de tijd daar is, zo sprak deze geïntegreerde Hollandse umlungu.
-
18 December 2013 - 00:18
Harold Robles:
Juud, wat geniet ik toch van je pen.
Ik heb het je al eerder gezegd, je hebt een gouden pen die je moet gebruiken.
Ik hoop dat je van alle deze bijzondere essays straks een boekje publiceert, in elk geval voor het nageslacht. Good luck dear friend, ik ben trots op jou.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley